vrijdag 13 juli -
Like a Puppet on a String
Het spelletje Catan moest afgebroken worden want we gingen uit eten. Mary en Rob hadden het restaurant uitgezocht en dat bleek een zeer goede keus.
Om maar met 1 auto te hoeven gaan, gingen Rob en Rob op de fiets. Heen was dat goed te doen want het was heuvel af. De rest ging met de auto naar Marbles in het Devon Hotel. Eigenaar van dit hotel is de burgemeester van New Plymouth, Peter Tennent, een zeer positief ingestelde man die zelfs de recente tornado's nog tot een toeristisch voordeel weet te bombarderen. Met zijn restaurant heeft hij in elk geval een goede keus gedaan.
Marbles bestond uit een zeer uitgebreid buffet (populair in NZ naar we merkten) en toevallig werden wij met zijn negenen bij de dessert-tafel geplaatst. Toeval of niet?
Iedereen stortte zich meteen op zijn favoriete gang/ gerecht (Indiaas of Indisch, vis, salade, friet, vlees) behalve Nikki die meer geinteresseerd was in de kleurplaat met krijtjes die ze gekregen had.
Bord na bord kwam en verdween van onze tafel en alles smaakte even lekker. Nikki besloot pas dat ze ook ging eten toen de anderen al 3 gangen op hadden en ging toen meteen aan de toetjes. Ondertussen voerden de serveersters nog een dansje op.
Voor Liam, Nikki, Jamie en Nicole duurde het aan tafel zitten natuurlijk wat lang want de ouderen bleven maar doorgaan maar gelukkig waren er de ballonnen. Ieder kind had bij binnenkomst een met helium gevulde ballon gekregen, en wat je daar allemaal mee kon bedenken. Toen ze ook daar even op uitgekeken waren, was er nog de tv-kamer, en buiten.
Terug naar huis moest de motor toch nog aan want we hadden niet genoeg ballonnen om er heen geblazen te worden maar Mary kon niet door de achterruit kijken.
Thuisgekomen hebben Liam en Nicole ons nogmaals de Haka (inclusief tekst) geleerd. Waarschijnlijk is ze niet angstaanjagend genoeg, maar Nikki heeft hem het beste onder de knie: Ka mata, ka mata, ka ora, ka ora ....
Om maar met 1 auto te hoeven gaan, gingen Rob en Rob op de fiets. Heen was dat goed te doen want het was heuvel af. De rest ging met de auto naar Marbles in het Devon Hotel. Eigenaar van dit hotel is de burgemeester van New Plymouth, Peter Tennent, een zeer positief ingestelde man die zelfs de recente tornado's nog tot een toeristisch voordeel weet te bombarderen. Met zijn restaurant heeft hij in elk geval een goede keus gedaan.
Marbles bestond uit een zeer uitgebreid buffet (populair in NZ naar we merkten) en toevallig werden wij met zijn negenen bij de dessert-tafel geplaatst. Toeval of niet?
Iedereen stortte zich meteen op zijn favoriete gang/ gerecht (Indiaas of Indisch, vis, salade, friet, vlees) behalve Nikki die meer geinteresseerd was in de kleurplaat met krijtjes die ze gekregen had.
Bord na bord kwam en verdween van onze tafel en alles smaakte even lekker. Nikki besloot pas dat ze ook ging eten toen de anderen al 3 gangen op hadden en ging toen meteen aan de toetjes. Ondertussen voerden de serveersters nog een dansje op.
Voor Liam, Nikki, Jamie en Nicole duurde het aan tafel zitten natuurlijk wat lang want de ouderen bleven maar doorgaan maar gelukkig waren er de ballonnen. Ieder kind had bij binnenkomst een met helium gevulde ballon gekregen, en wat je daar allemaal mee kon bedenken. Toen ze ook daar even op uitgekeken waren, was er nog de tv-kamer, en buiten.
Terug naar huis moest de motor toch nog aan want we hadden niet genoeg ballonnen om er heen geblazen te worden maar Mary kon niet door de achterruit kijken.
Thuisgekomen hebben Liam en Nicole ons nogmaals de Haka (inclusief tekst) geleerd. Waarschijnlijk is ze niet angstaanjagend genoeg, maar Nikki heeft hem het beste onder de knie: Ka mata, ka mata, ka ora, ka ora ....
