zondag 15 juli -
Down by the Waterfront
Na de lunch en een wandeling door Bush City, een kijkje op de Maori-afdeling en een cappuccino, besloten we dan toch eindelijk om het museum uit te gaan.
Jamie en Nikki hadden weer een speeltuin ontdekt en vonden dat het wel weer tijd was dat ze zich daar konden uitleven. Dus ging Marileen alleen nog even kijken bij de winkels in Willis Street die wel open waren (vooral boekenzaken natuurlijk). Hierna bleek dat we onbeperkt op de parkeerplaats konden blijven staan dus zijn we nog even een tweede wijk, Cuba, in het centrum van Wellington in gelopen (nadat we gisteravond Lambton aardig bekeken hadden) en hebben het ware uitgaansgebied, inclusief lap dancing bars, ontdekt.
Vervolgens bleek dat men bij Te Papa het duurder vond om de portier bij de uitgang van de parkeerplaats te laten zitten dan de inkomsten van die 4 nog geparkeerde auto's te innen, dus reden we zo het terrein af met een parkeerkaart als souvenir.
Om er zeker van te zijn dat we morgen niet te laat bij de Interislander zouden zijn (vertrek 8.25 maar je moest een uur eerder aanwezig zijn), hadden we besloten om op het terrein van de boot te overnachten. Hoe we echter ook ons best deden om iemand te vinden die bij de maatschappij hoorde en aan wie we de 10 dollar parkeerkosten konden betalen (zoals we begrepen hadden), er was niemand te vinden en zelfs bij aankomst van een van de laatste boten lukte Rob het niet om de aanwezige werknemers zijn geld te overhandigen. Dan maar niet!
Jamie en Nikki hadden weer een speeltuin ontdekt en vonden dat het wel weer tijd was dat ze zich daar konden uitleven. Dus ging Marileen alleen nog even kijken bij de winkels in Willis Street die wel open waren (vooral boekenzaken natuurlijk). Hierna bleek dat we onbeperkt op de parkeerplaats konden blijven staan dus zijn we nog even een tweede wijk, Cuba, in het centrum van Wellington in gelopen (nadat we gisteravond Lambton aardig bekeken hadden) en hebben het ware uitgaansgebied, inclusief lap dancing bars, ontdekt.
Vervolgens bleek dat men bij Te Papa het duurder vond om de portier bij de uitgang van de parkeerplaats te laten zitten dan de inkomsten van die 4 nog geparkeerde auto's te innen, dus reden we zo het terrein af met een parkeerkaart als souvenir.
Om er zeker van te zijn dat we morgen niet te laat bij de Interislander zouden zijn (vertrek 8.25 maar je moest een uur eerder aanwezig zijn), hadden we besloten om op het terrein van de boot te overnachten. Hoe we echter ook ons best deden om iemand te vinden die bij de maatschappij hoorde en aan wie we de 10 dollar parkeerkosten konden betalen (zoals we begrepen hadden), er was niemand te vinden en zelfs bij aankomst van een van de laatste boten lukte Rob het niet om de aanwezige werknemers zijn geld te overhandigen. Dan maar niet!
